NC
“หึ...
ไม่หลงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว”
สิ้นเสียงสุดท้ายพร้อมกับเสื้อผ้าที่ถูกปลดออกไปจากตัวจนหมด
เหลือแค่เพียงร่างกายกำยำกับร่างน้อยๆที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในรัศมีวงล้อมของแขนเซฮุน
ที่ตอนนี้ร่างบางถูกดันร่างไปจนติดผนังห้องน้ำที่อยู่
ภายใต้ฝักบัวขนาดใหญ่สีเงินวาว รูปทรงของมันโค้งลงมาดูสวยงามเข้ากับห้องน้ำห้องนี้เป็นอย่างดี
ฝ่ามือขนาดใหญ่ของเซฮุนจับประคองที่ข้างแก้มเนียนขึ้นมาอีกครั้งเพื่อที่จะเชยชมใบหน้าหวานของคนรักอย่างใกล้ชิด
ชนิดที่ว่าแค่ลมหายใจสัมผัสกันก็พอจะรับรู้ได้แล้วว่าตอนนี้เซฮุนกำลังมีความรู้สึก
‘อยากที่จะทำ’ มาเพียงไหน
เสียงหอบหายใจและสายตาที่จ้องลงมามองดวงตาสีน้ำตาลของลู่หานไม่วางตาเหมือนกับกองเพลิงที่กำลังแผดเผาให้ร่างเล็กนั้นมอดไหม้เป็นกลายเป็นจุลภายในชั่วพริบตาก็ว่าได้
สายตาที่เขาพ่ายแพ้มาโดยตลอด
กี่ครั้งแล้วที่เซฮุนใช้ไม้นี้กับลู่หานหากจะถามว่าเขาเคยไม่แพ้เซฮุนมุมนี้บ้างเหรอ
ก็ไม่
“อื้ม....”
เซฮุนใช้สายตาจ้องมองแววตาสีน้ำตาลอยู่สักพักก่อนตัดสินใจป้อนจูบลงไปอีกครั้งช้าๆ
คราวนี้เป็นจูบที่ลึกซึ้ง ไม่วู่วาม
ค่อยๆป้อนลงไปทีละนิดๆจนเกิดเป็นเสียงของน้ำลายที่แลกผ่านกันด้วยลิ้นทั้งสองที่แตะสัมผัสกันไปมาโดยที่ริมฝีปากล่างของลู่หานก็ถูกงับดึงด้วยฟันคมของเซฮุนด้วยแรงที่ไม่มากเท่าไหร่นัก
แต่มันกลับทำให้อารมณ์ของทั้งสองพลุ่งพล่านได้ไม่น้อย
“อื้อ ... อ...อือ”
“อืม...”
เสียงจูบที่ดังคลอเคล้ากับบรรยากาศที่เงียบเชียบภายในห้องน้ำส่วนตัว
ทุกการกระทำเน้นย้ำและแสดงออกถึงความพึงพอใจของนายหัวเป็นอย่างมากที่จะได้สานต่อความสัมพันธ์กับว่าที่เมียอย่างถูกกฎหมาย
หลังจากนี้ไปก็จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขเสียที
จะไม่มีเรื่องให้กวนใจกันอีกแล้ว
“นายหัว..”
“อื้อ”
ครางรับในลำคอในขณะเดียวกันที่มือหนาก็ค่อยๆเลื้อยลงมาที่เอวคอดเว้าของร่างบางที่ขนาดกายเล็กกว่าเซฮุนเป็นเท่าตัว
ลู่หานเผลอใช้ส่วนหน้าของตัวเองถูไถไปกับตรงนั้นของเซฮุนอย่างลืมตัว
ลืมไปเลยว่าเขาควรขัดขืดหรือว่า... เพราะจูบทั้งห้านั้นจึงทำให้ลู่หานลืม
ลืมไปหมดแล้วว่าเขาเคยโกรธและเกลียดผู้ชายคนนี้มากเพียงใด
“รักฉันไหม...”
เป็นคำถามเดียวที่หยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างลง
เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอขาวของลู่หานแล้วจ้องมองไปที่ดวงตาที่สั่นระริกของคนตรงหน้า
หัวใจของลู่หานบอบบางเกินกว่าที่จะรองรับอารมณ์ของเซฮุนได้ไหว เขาย่อมรู้ดี
เซฮุนรู้ว่าตนไม่ควรรุนแรงกับลู่หานอีกต่อไปแล้ว...
“ที่กำลังทำอยู่ไม่เรียกว่ารักแล้วเรียกว่าอะไร”
เซฮุนชอบตอบคำถามกำกวม ไม่ได้ใจความแบบนี้อยู่เรื่อย
พอตอบเสร็จก็เอาแต่ฝังใบหน้าลงไปที่ไหปลาร้าของร่างน้อยทันที ไม่สนใจ
ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว ท่อนแขนขนาดใหญ่ค่อยๆยกต้นขาข้างขวาของลู่หานขึ้นมา
ก่อนที่มืออีกข้างที่ว่างจะไต่ระดับต่ำลงไปลูบวนอยู่ที่สะโพกกลมกลึงสักพัก
เซฮุนก็ค่อยๆจัดการสอดก้านนิ้วยาวเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังที่กำลังรอคอยเขาอยู่ทันที
“อื้อ เซฮุน...”
“รักนายหัวบ้างไหม”
กลับเป็นเซฮุนเองที่เลือกที่จะสวนคำถามเดิมกลับมาอีกครั้ง
คราวนี้นิ้วยาวไม่ซุกซนอย่างไร้จุดหมายอีกต่อไป
แต่ทว่านิ้วของเซฮุนนั้นกลับเลือกที่จะสอดมันเข้าไปในช่องทางด้านหลังแล้วเริ่มขยับมันเข้าออกด้วยจังหวะที่เนิบนาบ
ในขณะเดียวกันใบหน้าคมคายก็เอาแต่ไล่พรมจูบต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึงยอดอก
ก่อนที่จะจัดการใช้ริมฝีปากขบเม้มที่ส่วนนั้นเบาๆ
เพื่อกระตุ้นอารมณ์รักให้กับลู่หานมากยิ่งขึ้นไปอีก
“น..นาย”
“ตอบสิ ... “
“อ๊ะ” คนใจร้าย ..
ก่นด่าอยู่ในใจ แต่พูดออกไปก็ไม่มีเสียง ลู่หานแทบจะเป็นบ้าตายกับนายหัวโหมดนี้
เขาไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหน จะน่ารัก จะดุร้าย
หรือว่าจะกลายเป็นคนเมาลู่หานไม่มีทางรับรู้ได้เลยสักนิด
“อื้อ ...พอแล้ว”
“พอแล้วเอาของจริงใช่ไหม”
แกล้งหยอกถามไปอย่างนั้น สุดท้ายเซฮุนก็เอาแต่เล้าโลมลู่หานกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ใต้ฝักบัวไปสักพัก
รู้ตัวอีกทีท่อนกายขนาดใหญ่ที่แข็งตัวเต็มที่กำลังเริ่มบดเบียดเข้ามาที่หน้าท้องของลู่หานไปมา
และยิ่งมีน้ำเหนียวหนืดไหลซึมออกมาแล้วด้วย ลู่หานยิ่งรู้สึกเสียวมากขึ้นไปอีก
“อ่า..ซ..เซ”
“บอกรักนายหัวสิ รัก...รักนายหัวเซฮุน”
“อื้อ”
แกล้งจับส่วนหัวไปจ่อเอาไว้ตรงทางเข้าคาเอาไว้อยู่อย่างนั้น
แต่ไม่ยอมสอดมันเข้าไปสักทีจนกว่าลู่หานจะพูดคำว่ารักนายหัวออกมา
พอยิ่งเห็นอาการเขินของลู่หานเซฮุนก็ยิ่งแกล้ง
พรมจูบไปทั่วสันกรามก่อนที่ปลายจมูกทั้งสองจะแตะสัมผัสกันอีกครั้ง...
“อ๊ะ...”
“ชักช้า”
“อื้อ คะ..ใครจะเร็วเหมือน อึก
นายเล่า อ๊ะ” เสียงกระเส่าของลู่หานยิ่งทำเซฮุนแทบบ้า
สองแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อช้อนร่างของลู่หานขึ้นอุ้ม
จนทำให้ตอนนี้เรียวขาทั้งสองข้างรีบเกี่ยวรัดรอบเอวหนาเอาแน่นไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป
มิหนำซ้ำสาเหตุหลักที่ลู่หานร้องครางแบบนั้นออกมา ก็ไม่ใช่เพราะอะไรเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะความเป็นชายของเซฮุนกำลังขยับเข้าออกอยู่ในตัวของลู่หานตอนนี้ยังไงล่ะ
“อะไรเร็วๆนะ เร็วกว่านี้เหรอ
หืม” กระซิบถามพร้อมขยับสะโพกเข้าหาช้าๆ ก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าเพียงนิดเดียวก็สามารถดันแผ่นหลังบางให้ไปติดกำแพงแล้วทำการยื่นมือออกไปเปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลรดลงมาที่ร่างกายของทั้งสองทันที
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เซฮุน อือ”
“บอกรักนายหัวรึยัง? ไม่ได้ยินเลย ได้ยินแต่เสียงครา—“
“เซฮุน! อื้อ!”
ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วทั้งเรือนร่างบอบบางยามที่เซฮุนเริ่มขยับบั้นท้ายซอยถี่ๆใส่ช่องทางด้านหลังของลู่หานแข่งกับน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัว
มันช่างหนาวเหน็บและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
ยามได้รักกันมันเป็นอะไรที่โรแมนติกที่สุด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเซฮุนไม่มีลู่หานแล้ว
ชีวิตของเขาจะมีความสุขแบบนี้ได้อีกหรือไม่
“ลู่หาน อ่า... “
“อื้อ อื้อ”
สองแขนเล็กโอบรอบลำคอของชายหนุ่มผู้เป็นที่รักเอาไว้
ในขณะที่ทั้งร่างก็สั่นคลอนเหมือนเจ้าเข้าเมื่อเซฮุนเริ่มไม่ปรานีกับลู่หานสักเท่าไหร่
จากความอ่อนโยนกลายเป็นความดิบเถื่อน
ยิ่งสายน้ำไหลลงมาตกกระทบที่ผิวกายของพวกเขามากเท่าไหร่
สะโพกของเซฮุนก็จะยิ่งขยับเข้าหารัวเร็วมากขึ้นเท่านั้น
“อ...อื้อ!...”
แววตาที่เว้าวอนปนยั่วยวนของลู่หานที่พยายามก้มลงมามองหน้าเซฮุนเหมือนต้องการที่จะร้องขอชีวิตเอาไว้
แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นผล
หารู้ไม่ว่ายิ่งมองแบบนี้ยิ่งดูเหมือนกับว่าลู่หานกำลังยั่วยวนเซฮุนอยู่ชัดๆ
“อยากให้เอาแรงกว่านี้ไหม
ตอบฉันหน่อย ฉันจะได้ทำถูก”
“อ๊ะ...”
ฟันบนพยายามกัดเข้าที่ปากล่างยามที่อาการปวดหนึบเริ่มแสดงอาการออกมา ใช่เวลามาถามอะไรแบบนี้เหรอ
ถึงขนาดนี้แล้วลู่หานก็ไม่รอดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าจะถามไปทำไม
“รักนายหัวไหมครับ
ตอบหน่อยอยากได้ยิน” เสียงเนื้อที่กระทบกันยิ่งทำให้เซฮุนแทบคลั่ง
เขาแพ้ผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้ แพ้ความนุ่นนิ่ม แพ้ความหวานหอม
แพ้ทุกอย่างที่เป็นลู่หาน จนลืมไปเลยว่าจริงๆแล้วเซฮุนตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากลุงคนหนึ่ง
ไม่สิ...ก็แค่โตกว่าลู่หานสิบปี เรียกพี่ก็ได้มั้ง
“ร..รัก”
“อะไรนะ ขอเต็มๆหน่อย
ฉันจะปล่อยแล้ว”
“อ...อ๊ะ ... รักนายหัว
อยากเป็นเมียนายหัว”
“เป็นอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“อยากเป็นของนายหัวคนเดียว”
เป็นถ้อยคำที่ชัดเจนที่แฝงไปด้วยอาการออดอ้อน
ยิ่งไปกว่านั้นคือดวงตาของลู่หานที่จ้องมองเขา ยิ่งทำให้เซฮุนแพ้ ...
ใจเต้นแรงตอนที่ได้ยินว่าอยากเป็นของนายหัวคนเดียว
หึ....
จากนี้ไปถ้าใครแตะแม้แต่ปลายเล็บ นายหัวคนนี้จะฆ่าให้หมด
“ดื้อ โวยวาย เอาแต่ใจ”
เซฮุนพูดนิสัยทั้งหมดของลู่หานออกมา
“แล้วรักฉันไหม
เอาแต่ใจแล้วรักไหม”
เหมือนลูกแมวขี้อ้อนที่เอาแต่อ้อนอยู่อย่างนั้น
ไม่เกรงใจสักนิดว่าเจ้าของของมันจะใจละลายแค่ไหน เซฮุนค่อยๆวางลู่หานลงที่พื้นจนกระทั้งฝ่าเท้าทั้งสองสัมผัสความเปียกชื้นของพื้นกระเบื้อง
ทันใดนั้นเองร่างสูงก็รีบฝังใบหน้าเข้ามาซุกไซ้ที่ซอกคอขาวๆอีกครั้ง
ฝังจูบอย่างคนหื่นกระหาย เหมือนคนบ้าที่ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มานาน ไม่เลย
เซฮุนแค่รู้สึกอยากจะทำแบบนี้กับลู่หานทุกวันต่างหาก
“รักจนจะบ้าอยู่แล้ว...”
ตอบกลับเสียงอู้อี้ๆ
พร้อมกับอุ้มร่างของลู่หานพามานอนในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่มีน้ำอยู่เต็มอ่าง
น่าจะเป็นฝีมือแม่บ้านเข้ามาเปิดทิ้งไว้ให้
ไม่น่าจะใช่แบคฮยอนเพราะรายนั้นน่าจะไปนอนกับชานยอลแล้ว
ทันทีที่ร่างสูงขยับกายไปนั่งพิงขอบอ่างตรงมุมหนึ่งเอาไว้
ร่างน้อยๆก็รีบคลานเข้าไปหา แล้วซุกใบหน้าลงที่อกแน่นๆของนายหัวทันที
ทั้งสองคนดูเหมือนจะเริ่มสร่างเมาเพราะน้ำจากฝักบัวเมื่อครู่นี้ซะแล้ว
“ไปหัดอ้อนเก่งมาจากไหน”
เซฮุนเอ่ยถามพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาลูบหัวลู่หานไปพลางๆ
“ชอบไหม?” เงยหน้าถามอย่างใสซื่อ
แต่มือที่ยังอยู่ในน้ำกำลังปรนเปรอที่ท่อนกายของเซฮุนที่ตอนนี้มันยังแข็งตัวอยู่
ไม่ยอมปลดปล่อยมันสักที
“ชอบ” ตอบแบบหน้าซื่อๆ
คนซึนๆอย่างนายหัวเซฮุนไม่รู้จักการประดิษฐ์คำให้มันสวยหรูไปมากกว่านี้นักหรอก
“ชอบฉันหรือว่าชอบ...”
หันไปมองน้ำที่กระเพื่อมไปมาเพราะแรงมือที่ขยับขึ้นลงถี่รัวขึ้นเรื่อยๆลำคอของเซฮุนที่ค่อยๆแหงนหน้าขึ้นพร้อมกับเสียงซี๊ดปากยามที่กำลังกลั้นความเสียวเอาไว้สุดฤทธิ์
ลู่หานยังไงก็คือลู่หานอยู่วันยังค่ำ ไม่เคยกลัวใคร
ไม่เคยกลัวแม้แต่อันตรายใดๆทั้งสิ้น
“ถ้าบอกว่าชอบ...อ่า”
ไม่ทันที่จะพูดคำใดออกไป
จู่ๆลู่หานก็ใจกล้าบ้าบิ่นเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมตักเซฮุนซะเอง
คราวนี้ไม่รอให้เสียเวลามือบางจับเอาท่อนกายท่อนนั้นสอดใส่เข้าไปในร่าง
ก่อนที่จะออกแรงขย่มใส่แบบไม่คิดชีวิตแถมยังเพิ่มความชำนาญมากขึ้นไปอีก
คงไม่ต้องบอกนะว่าใครสอน
ตอนนี้กำลังทำกับใครคนนั้นก็เป็นครูของลู่หานทั้งนั้นแหละ
“เอวดีไม่เบา...”
เพี้ยะ!
ฝ่ามือน้อยๆฟาดลงมาที่ท่อนแขนของเซฮุนแรงๆ
จนเกิดเป็นเสียงที่ดังขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกการกระทำที่แสนน่าอายตอนนี้ บั้นท้ายกลมกลึงยังคงขยับขึ้นลงไปมา
ซึ่งถ้าให้เซฮุนเดาลู่หานก็น่าจะเมาอยู่ลึกๆ อาจจะเป็นคนเมาที่คุยรู้เรื่อง
แต่แค่ไม่รู้เท่านั้นว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่
“อ๊ะ อ๊ะ...”
“โคตรแน่นเลย...”
“ก็ใหญ่เอง”
“ชอบปะ”
“งั้นๆ”
“เคยเจอของใหญ่ฟาดปากไหม?
ดื้อนัก รั้นได้ตลอดเวลาแม้กระทั่งเวลาที่กำลัง—“
“หยุด..อ...อ่า ไม่ไหวแล้วอะ
ฮึก”
“อ๊ะ อ...อ่า....”
เซฮุนเองเริ่มที่จะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
ยิ่งได้เห็นใบหน้ายั่วยวนของลู่หานเขายิ่งแทบบ้า อยากจะจับคนตัวเล็กกระแทกกายใส่ให้ร่างระบม
แต่ก็ทำไม่ได้ ... รอให้ถึงเตียงก่อนเถอะ จะเอาให้หนักกว่านี้เลย
“อ๊ะ..ฮ่ะๆ”
เสียงกลั้นหายใจครั้งสุดท้าย
พร้อมกับน้ำรักที่ปล่อยเข้ามาในกายของลู่หานเช่นเดียวกันที่ส่วนนั้นของลู่หานก็เสร็จพอดี
ร่างน้อยดูเหนื่อยเกินกว่าที่จะต่ออีกรอบตามคำขอในใจของเซฮุนที่อยากจะให้มีอีกหลายๆรอบไปถึงเช้าได้ยิ่งดี
“ไง...สลบ”
“เซฮุน..”
หลังจากที่จบสงครามรักในน้ำกันไป
ร่างบางก็ขยับตัวมานอนซบลงที่อกแน่นๆของเซฮุนอีกครั้ง
คราวนี้ท่อนแขนเล็กที่ไม่รู้จะเอาไปไว้ตรงไหน เลยเลือกที่จะพาดเอวของเซฮุนเอาไว้
แนบแก้มลงไปบนอกแล้วเริ่มพูดสิ่งที่อยู่ในหัวใจของตนเองออกมา
“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม”
“ทำไมถามแบบนี้”
เซฮุนหันไปเปิดขวดไวน์ที่ดูทรงแล้วน่าจะมีคนจัดเตรียมห้องน้ำเอาไว้ให้แล้วจริงๆ
ไม่อย่างนั้นคงไม่มีไวน์แดงแช่เอาไว้ในถังน้ำแข็งพร้อมกับแก้วไวน์ทรงสูงที่เตรียมรอไว้แบบนี้หรอก
“ฉันกลัว...”
สิ่งที่อยู่ในใจของลู่หานตอนนี้มันมีแต่ความกลัวเต็มไปหมด
เขากลัวเรื่องที่ทุกคนพูดถึงที่ว่าห้ามเข้าหอกันในคืนแต่งงาน
แต่พวกเขาทั้งสองกลับฝืนคำสั่งมีอะไรกันตั้งแต่คืนแรก โดยที่ทั้งคู่เต็มใจ
ไม่มีใครปฏิเสธแล้วแบบนี้มันจะมีเรืองไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า นี่แหละคือสิ่งที่เขากลัว
“กลัวทำไม
ในเกาะนี้ฉันใหญ่ที่สุดแล้ว มีใครใหญ่กว่านายหัวอีกเหรอ..หรือว่าเมียนายหัว?”
“ใช่เวลามาเล่นปะ”
“กลัวเรื่องอะไร?”
“ไม่รู้ แต่กลัว
แต่มีเรื่องนึงที่คิดอยู่ในใจนานแล้ว”
“เรื่อง?”
“ฉันมาที่นี่แบบไม่ถูกต้อง
นายไม่คิดเหรอว่าวันนึงที่บ้านฉันอาจจะเอาตัวฉันกลับไปเข้าสักวัน”
“แล้วจะกลับไปไหมล่ะ”
เซฮุนถามแค่นั้น ก่อนที่ไวน์ในแก้วจะถูกกระดกลงคอจนหมด
พอคิดถึงเรื่องนี้เซฮุนเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยคิดถึงมัน
เขารู้ดีว่าสักวันนึงคนของครอบครัวนี้จะต้องมาที่เกาะนี่
ซึ่งการแต่งงานที่เลื่อนเข้ามาเร็วขึ้นมันก็มีส่วนจากการที่เซฮุนกลัวคนบ้านนั้นจะมาเอาตัวลู่หานกลับไปเหมือนกัน
ทำไมล่ะ ..
ตอนนี้ลู่หานก็เหมือนเป็นคนในครอบครัวของเขาไปแล้ว
จะเอากลับไปก็คงจะต้องข้ามศพนายหัวกันหน่อยแล้ว
“อยากให้กลับไหม”
ลู่หานถามกลับเซฮุนทันที
“ถ้าบอกว่าไม่ จะอยู่ต่อไหม...”
ป้อนไวน์ในแก้วที่เพิ่งรินใหม่ไปที่กลีบปากของลู่หาน
จนริมฝีปากค่อยๆเผยอออกเป็นอันว่ายอมรับไวน์ที่ในแก้วที่เซฮุนถืออยู่เข้าปากไปแต่โดยดี
“นายขาดฉันไม่ได้หรอก
เดี๋ยวก็ร้องไห้ขับเรือไปตามฉันกลับมาอยู่ดี”
“รู้ดีนัก”
“ก็จริงปะล่ะ ผู้ชายอะไร
ซื่อบื้อชะมัด”
“แก่แล้ว อ่อนไหวบ้างอะไรบ้าง
มีไม่อ่อนอยู่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ...”
“ไอ้นายหัวบ้า”
ไม่รู้ว่าตอนไหนที่จู่ๆเซฮุนก็เปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องใต้สะดืออีกจนได้
คุยกันสองประโยคเปลี่ยนเรื่อง แล้วเมื่อไหร่เราจะจริงจังกับชีวิตกันได้สักที
“เมียทั้งคน ไม่ตามได้ไง”
“หรออออ”
“หนาวแล้ว
อยากเอาเนื้อห่มเนื้อ”
“อ๊ะ...”
คงไม่ต้องบอกว่าเซฮุนจะทำอะไรต่อจากนี้ไป ร่างสูงจัดการช้อนร่างของลู่หานขึ้นแนบอกอีกครั้ง
คราวนี้พาออกไปยืนด้านนอกอ่างด้วยสภาพที่ทั้งสองนั้นต่างก็เปลือยล่อนจ้อน
ดูน่าอายนัก
เซฮุนจัดการดึงผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำที่พราวเกาะตามร่างกายของลู่หานจนแห้ง
ซึ่งลู่หานเองก็พยายามหยิบอีกผืนมาเช็ดให้เซฮุนเช่นเดียวกัน
“น่ารักแบบนี้ ต้องนอนกอดสักเจ็ดวัน”
“ไม่กลัวตายเหรอ”
“ตายคาอกเมียตัวเองก็ยอม ฮึ้บ!”
ช้อนร่างบางขึ้นแนบอกอีกครั้ง
คราวนี้จุดหมายต่อไปคือเตียงนอน และแน่นอนว่ามันก็จะต้องมียกที่สองต่อมาเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าเซฮุนเอาแรงมาจากไหนแต่ที่ลู่หานรู้คือมันไม่ใช่รอบเดียวแน่นอน
เซฮุนเอาแต่ขอลู่หานอยู่นั่น แม้แต่หมดแรงหลับไปเซฮุนยังตามมารังแกไม่หยุดไม่หย่อน
นายหัวเกาะนี้นี่มันไปโด๊ปอะไรกันมานะ...
แรงดีไม่มีตกจริงๆ
