“ซะ...เซฮุน”
“หืม?”
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จากฝนที่ตกกระหน่ำตอนนี้เริ่มตกเป็นเม็ดเล็กๆโปรยปรายลงมา
แต่ทว่าท่ามกลางความเงียบงันนั้นเอง
เสียงละเมอของคนข้างๆกลับทำให้เซฮุนรีบลืมตาตื่นขึ้นมา
ก่อนจะพบว่าร่างเล็กกำลังนอนละเมอถึงชื่อของเขาอยู่ แขนยาวเอื้อมที่ตะเกียงแล้วจัดการจุดมันอีกครั้งจนแสงสว่างฉายวาบจนเห็นใบหน้าและเรือนร่างของลู่หานอย่างชัดเจน
แต่สิ่งที่น่าตกใจกลับไม่ใช่เสียงละเมอของลู่หาน แต่กลับเป็น ‘ส่วนนั้น’ ของอีกคนมากกว่าที่ชูชันขึ้นมาเช่นเดียวกันกับเซฮุนที่ก็ผงาดขึ้นไม่แพ้กัน
“นายผิดเองนะ ที่เรียกหาฉันก่อน...”
สิ้นเสียงพูดของเซฮุน ร่างสูงก็ตวัดกายขึ้นคร่อมร่างบางทันที
คราวนี้เขาไม่รอช้าจับสองขาขาวๆของอีกคนพาดบ่าเอาไว้ ดันให้บั้นท้ายยกตัวขึ้นสูงจากฟูกมือหนาแหวกปลีก้นออกจากกันจนเห็นเป็นช่องทางของลู่หานที่เหมือนกำลังรอรับส่วนนั้นของเขาอยู่
ครั้งนี้สัญญาจะไม่รุนแรง เขาขอให้สัญญา..
“อ๊ะ!”
“อ่า...”
ไม่ทันที่ส่วนหัวของแกนกายขนาดใหญ่จะสอดเข้าไปได้ ด้วยความที่น้ำตรงส่วนปลายที่เยิ้มแตะสัมผัสกับผิวของลู่หาน
เพียงเท่านั้นร่างบางก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา มองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงปลายฟูกด้วยสีหน้าที่ตกใจ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว รู้ตัวอีกทีเซฮุนก็จัดการสอดใส่ส่วนนั้นเข้าไป
จับยึดสองขาเอาไว้ให้มั่นแล้วรีบกระแทกกายเข้าหาบั้นท้ายอวบอิ่มของลู่หานอย่างทันท่วงที
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ...”
เสียงเนื้อที่กระทบกันเริ่มดังขึ้น
ลู่หานรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่างเต็มตาพอมารู้ตัวอีกที
ร่างทั้งร่างก็สั่นคลอนไปหมดแล้ว เนื้อแนบเนื้อท่ามกลางป่าเขามันเป็นแบบนี้นี่เอง
“อ่า ลู่หาน..” เสียงครางชื่อหลุดดังออกมาจากปากของนายหัว
อย่างไม่คิดที่จะเก็บเงียบเอาไว้เลย
เช่นเดียวกัน ที่ปลายนิ้วของลู่หานพยายามจิกลงไปบนหมอนที่ตัวเองกำลังหนุนอยู่เพื่อที่จะระบายอารมณ์ออกมา
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด
“เซฮุน ฮื้อ!”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอน ก่อนที่จะดึงร่างของลู่หานให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของเขา
ร่างบางที่ไม่ประสีประสากับเรื่องบนเตียง
บวกกับยังมึนงงกับรสชาติของเซ็กส์อยู่ตอนนี้จะให้ทำอะไรก็ได้
จะให้ทำท่าไหนลู่หานยังลืมไปเลยว่าต้องขัดขืนตามประสาคุณหนูขี้วีน
ทิ้งคราบคุณหนูไปซะ เพราะตอนนี้มีแค่เพียงนายหญิงของเซฮุนเพียงเท่านั้น
“ขย่มที ไม่ไหวแล้ว” เซฮุนร้องครางออกมา
พร้อมกับขอในสิ่งที่ลู่หานไม่เคยทำให้ใครมาก่อน
“อ๊ะ”
“ได้ไหม...” ร่างสูงถามย้ำ
ในตอนที่ตนนั้นใช้มือจับท่อนเอ็นของตนสอดใส่ช่องทางของลู่หานอีกครั้ง
จนกระทั่งร่างเล็กที่มีน้ำหนักตัวที่น้อยกว่าค่อยๆกดกายลงมาต่ำลงๆเรื่อยๆ
ค่อยๆปล่อยให้ส่วนนั้นหายเข้าในร่างกายของตนเองช้าๆ
ลู่หานไม่เห็นหรอกว่ามันเคลื่อนที่เข้าไปเร็วแค่ไหน
มีก็แต่เซฮุนเท่านั้นแหละที่คุมจังหวะเองทุกอย่าง จนกระทั่งส่วนนั้นผลุบหายเข้าไปในร่างน้อยๆจนหมดแล้ว
“แรงๆนะ”
“ไม่เอา”
“ลู่หาน..”
เซฮุนทนไม่ไหวแล้ว ลู่หานไม่ยอมขย่มกายลงมาสักทีเดือดร้อนให้คนด่านล่างต้องเป็นฝ่ายสวนสะโพกขึ้นไปก่อนจนลู่หานตกใจรู้อีกทีร่างเล็กก็เริ่มเป็นงาน
จนกระทั่งเวลาผ่านไปนานขึ้นเรื่อยๆจนแสงของวันใหม่ใกล้ที่จะส่องสว่างผ่านเข้ามา....
รู้ตัวอีกทีลู่หานก็พ่ายแพ้ยอมขึ้นให้เซฮุนไม่รู้กี่รอบ
มันเหมือนความฝัน
เพราะรู้ตัวอีกทีท้องฟ้าที่เมื่อมองออกไปจากทางหน้าต่างก็สว่างขึ้นมา
พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นนายหัวของเกาะชินจูกำลังนอนซบไหล่เล็กอยู่ไม่ห่าง
เมื่อคืนเรารู้สึกดีต่อกันมากจริงๆ...
ผู้ชายคนนี้เริ่มอ่อนโยนกับเขามากแล้ว
“อือออ....”
เสียงครางในลำคอที่ทุ้มต่ำของนายหัวขี้เซาทำให้ร่างบางอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
เมื่อคืนแทะโลมจนสบายใจเลยสิ อาศัยช่วงที่เขาละเมอแล้วก็....นั่นแหละ
สุดท้ายเราก็มีอะไรกันจนได้...
“นายหัว...” ลู่หานเอ่ยเรียกเสียงเบา
แต่คนด้านหลังก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสักที
“อ๊ะ..ซี๊ด...”
จนกระทั่งร่างเล็กเริ่มรู้สึกถึงความไม่สบายตัวตรงส่วนล่างไม่รู้ว่าทำไม
จนกระทั่งเมื่อเริ่มออกแรงขยับกายเพียงเล็กน้อยถึงได้รู้ว่าเซฮุนเลือกที่จะคาตรงนั้นเอาไว้ในร่างกายของลู่หานตลอดทั้งคืน..
ก็ไม่แปลกที่ลู่หานจะรู้สึกอึดอัดมากขนาดนี้...
“ฉันจะโกรธนายก็เพราะแบบนี้แหละ!”
หันกลับไปพูดใส่อีกคนเสียงเบาเพราะกลัวว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน
ร่างบางจัดการดันร่างของตนออกจนช่องทางด้านหลังหลุดออกมาจากส่วนนั้นของเซฮุนได้
มือบางเอื้อมไปหยิบกางเกงที่ถูกถอดขึ้นมาสวมใส่เอาไว้ให้เรียบร้อย
จัดการใส่เสื้อเข้าไปเป็นอย่างสุดท้าย
ก่อนที่จะพยุงกายของตนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไปก่อนเป็นคนแรก...
“อ้าว แม่หนู
ตื่นแล้วเหรอลูก”
