Ep 7 :: Give me some space

NC

            “อื้อ! ปล่อยฉัน!”

            ร่างสูงโน้มตัวลงมาปล้ำจูบใส่ลู่หานอีกครั้ง กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเขาก็ไม่เคยอดใจไหวลู่หานเป็นคนที่มีใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ แน่นอนว่าเซฮุนต้องตาตั้งแต่แรกเห็น เพราะว่าตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะพามาทำเรื่องแบบนี้ แต่ก็อย่างที่บอกว่าแค่ได้พบหน้ากัน อดทนไหวก็ไม่ใช่ผู้ชายอย่างโอเซฮุนแล้ว

            “อื้มม...”

            เสียงจูบปากดังแข่งกับเสียงร้องของลู่หาน ร่างบางพยายามดิ้นอย่างสุดแรงเกิด แต่ก็ใช่ว่าจะสู้แรงคนอย่างเซฮุนได้ ยิ่งดิ้นมือที่เหมือนคีมก็พยายามตรึงท่อนแขนเล็กเอาไว้เหนือศีรษะ ป้อนจูบอย่างลึกซึ้งแลกน้ำลายกันอย่างออกรส โดยที่ลู่หานไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด

            “อื้อ! อ๊ะ ไม่เอา ฮืออ..เซฮุนขอร้อง ฉันขอร้อง” เหมือนคำวอนขอของลู่หานจะเป็นแค่เพียงลมปาก เพราะตอนนี้ปลายลิ้นชื้นแฉะของเซฮุนเอาแต่ตวัดเลียที่ยอดอกทั้งสองข้างของลู่หานสลับกันไปมา จนเมื่อสายตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาก้มมองลงไป ก็เห็นแค่เพียงกลุ่มผมของเซฮุนที่เอาแต่ซุกซบอยู่ที่หน้าอกของเขา

            “ฮืออ อื้อ อื้อ...” พยายามกัดปากตัวเองไม่ให้ร้องเสียงน่าเกลียดๆพวกนั้นออกไป แต่ก็ห้ามไม่อยู่มันมีอาการเหมือนตีตื้นขึ้นมา ยอมรับว่าปลายลิ้นของเซฮุนมีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขามากมายเหลือเกิน

            การที่ปล่อยให้จูบ ไม่ได้แปลว่าลู่หานไม่ขัดขืน ร่างบางพยายามดิ้นอยู่ตลอดเวลาแต่เซฮุนกลับใช้ร่างกายกำยำของตนกดร่างของลู่หานเอาไว้จนเกือบจะจมหายไปกับเตียง แน่นอนว่าร่างกายของลู่หานย่อมเป็นรองอยู่แล้ว

            “ฮือ ไม่เอา...ไม่เอา ฮึก”

            เหมือนตอนนี้ลู่หานจิตตกไปแล้ว ร่างเล็กพยายามดันกายตัวเองหนีพยายามที่หลบสัมผัสทุกทางของเซฮุนแต่ก็ไม่สำเร็จโดนเซฮุนอุ้มโยนกลับมาทีเดิมอีกเช่นเคย จนกระทั่งชั้นในตัวน้อยๆที่ยังหลงเหลืออยู่มันถูกถอดออกไปแล้ว ในตอนนั้นลู่หานอายมาก

            เขาอายที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ตอนกลางวันแสกๆ ไม่สิ...เขาเกลียดเซ็กส์ที่สุดต่างหาก

            “อย่าดื้อได้ไหม! ทำตัวเองทั้งนั้นจะโทษใคร”

            “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่...” ลู่หานส่ายหัวแรงๆจนกลุ่มผมสีน้ำตาลกระจายเต็มหมอน เซฮุนก็ยังไม่ปราณีเขา จนกระทั่งเสียงที่หัวเข็มขัดที่เป็นเหล็กกระทบกัน เพียงเท่านั้นลู่หานก็รู้แล้วว่าตัวเองไม่มีแรงสู้เซฮุนเลยแม้แต่น้อย

            “ขอนะ...ฮึก..นายจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่ฉันไม่เอาแล้ว ฉันขอโทษ ฉันจะไม่หนีแล้ว..ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งนะ นะ...ฮืออ” น้ำหูน้ำตาไหลไปด้วยตอนที่กำลังพูด แต่ยิ่งร้องก็ยิ่งทำให้เขาปวดหัวจนมันชาตื้อไปหมดไม่รู้แล้วว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จนกระทั่ง..

            “บทเรียนสำหรับคนที่ไม่จำ ไม่ฟังคำพูดของฉัน”

            “อ๊ะ! อื้ออ!”

            ไม่ต้องรอให้ลู่หานยินยอม เซฮุนก็จัดการสอดแกนกายของเขาเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานทันที แน่นอนว่ามันฝืดเพราะเซฮุนไม่ได้ถนอมตัวของลู่หานเลยแม้แต่น้อย คนที่อายุน้อยกว่าก็ได้แต่ร้องไห้ออกมา เพราะความอึดอัดและกลัวไปหมด

            ภาพคืนนั้นก่อนที่เขาจะสลบไป...มันน่ากลัวเหลือเกิน

            “อ่า..อย่าหนีฉัน อ่า..ซี๊ด..”

            เสียงสูดปากของเซฮุนในยามที่เอวแกร่งกำลังขยับสะโพกเข้าหาร่างกายของลู่หานจนคนตัวเล็กสั่นคลอนไปหมด ยิ่งนานเข้าเซฮุนก็ยิ่งเพิ่มความรุนแรง แน่นอนว่าครั้งที่สองแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่ลู่หานตกเป็นของเซฮุนอีกครั้ง

            “อ่า อื้มม” ระหว่างที่กำลังกระแทกกายเข้าหาจนเกิดเป็นเสียงเนื้อที่ดังกระทบกันดูน่าหวาดเสียวเหลือเกิน เซฮุนแทบไม่ได้สนใจเลยว่าลู่หานจะรับความใหญ่โตของเขาไหวไหม เพราะครั้งที่แล้วก็หมดแรงไปก่อน แต่ครั้งนี้เซฮุนก็คิดว่าคงไม่ต่างกัน

            เพราะเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาทีเซฮุนก็ยังไม่หยุดพยายามเล้าโลมทุกช่องทางตามลำคอก็พยายามที่จะฝังจูบลงไปจนเกิดเป็นรอยแดงๆจ้ำๆ เรื่อยลงมาจนถึงรอบอกเซฮุนก็ดูดผิวเนื้อของลู่หานจนแดงไปหมด มิวาย...ใกล้ๆท่อนกายของลู่หานก็มีแต่รอยจูบของเซฮุนอยู่เต็มไปหมดแล้ว

            “อ๊า...”

            “ฮึก..ไม่ไหวแล้ว ขอร้อง” แรงมืออันน้อยนิดของลู่หานค่อยๆยกขึ้นมาตีที่ท่อนแขนของเซฮุนแรงๆ อยู่หลายต่อหลายครั้งแต่ก็นั่นแหละเหมือนเอามือไปตีกับท่อนไม้ ยิ่งตียิ่งไม่ช่วยอะไร ยิ่งตีตัวเองก็ยิ่งเจ็บ

            “ฉันโดดงานมาหานาย ถ้านายไม่ดื้อฉันจะได้รีบไป”

            “ไม่เอาแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว..ฮือ” เสียงพร่ำบ่นของลู่หานคือเรื่องจริง เขาไม่ไหวแล้ว ตอนนี้ช่องทางด้านหลังมันเจ็บระบมไปจนแทบจะไม่รู้สึกแล้ว รู้แค่เพียงว่าความใหญ่ของเซฮุนมันอึดอัดจนลู่หานแทบบ้า ไม่คิดว่าร่างกายตัวเองจะรับไหว แล้วก็คงจะจริง เขาเริ่มชากับตรงนั้นแล้วแต่ก็ยังเสียว ยังรู้ดีว่ามีอวัยวะเข้าออกอยู่ตลอดเวลา

            “ไม่ไหวก็อย่าทำหน้าแบบนั้น..ฉันไม่อยากแคนเซิลนัดเข้าใจไหม”

            รู้ทั้งรู้ว่าไม่ว่าง แล้วจะมาทำแบบนี้กันทำไม ... พูดเหมือนลู่หานเป็นคนผิด ป่านนี้พวกคนที่กำลังประชุมอยู่ในงานคงไม่รู้ว่าโอเซฮุนเจ้าของเกาะชินจูหายไปไหน ไม่มีใครรู้เลยว่าเซฮุนหายมาเพื่อที่จะลงโทษคนที่คิดจะกบฎต่อเขา

            แน่นอนว่ายอมเสียเวลา เสียงานไปแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ได้กำราบเด็กดื้อแบบนี้ก็ถือว่าคุ้ม

            ลิ้นร้อนๆของเซฮุนยังคงโลมเลียไปตามร่างกายของลู่หานจนชุ่มน้ำ โดยเฉพาะยอดอกสีน้ำตาลอ่อนที่เขาถวิลหายิ่งนัก ยิ่งได้ช่วงชิมยิ่งถูกใจ ยิ่งได้ฟังเสียงร้องอื้ออึงในลำคอยิ่งกระตุกอารมณ์ของตัวเองให้ทะยานของสูงก่อนที่จะตกลงมาพร้อมกับน้ำในกายของเขาที่ฉีดผ่านเข้าไปในช่องทางด้านหลังจนเต็มล้นเอ่อออกมาจนเลอะเตียงเต็มไปหมด

            “มีอะไรกับฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ในยามที่มือหนาประคอนแก่นกายของตัวเองออกมาจากการสอดใส่ เมื่อเหลือบไปมองท่อนกายของลู่หานที่สงบนิ่งอยู่บนหน้าท้องบาง ตรงส่วนหัวก็มีน้ำไหลออกมาแต่ไม่มากเท่าไหร่นัก เซฮุนรู้ว่าอีกฝ่ายมีอารมณ์ร่วม แต่แค่ไม่ยอมแสดงอาการออกมาก็เท่านั้นเอง

            “..............”

            “เหนื่อยไหม” มือหนาประคองใบหน้าที่เอียงแนบไปกับหมอน หลับตาแน่นเพราะความเหนื่อยล้า เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เขาไม่อยากเห็นหน้าผู้ชายที่ชอบรังแกเขาอีกแล้ว

            “..............” ลู่หานไม่ตอบ เอาแต่นอนร้องไห้เงียบๆ เบือนหน้าหนีไปทางอื่น สภาพโรยราเหมือนคนไร้วิญญาณ ให้เขาตายตอนนี้เสียยังดีกว่าที่จะต้องมาเสวนากับคนใจร้ายแบบนี้

            เซฮุนนิ่งไปพักหนึ่ง เมื่อไม่ได้ปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาจากลู่หานเลย ร่างสูงค่อยๆขยับกายถอยออกไปคุกเข่าอยู่ที่ปลายเตียง จนเห็นสภาพว่าสงครามเมื่อครู่มันรุนแรงมากแค่ไหน เรียวขาทั้งสองข้างที่ยังอ้าค้างไว้ของลู่หานแดงเป็นจ้ำๆเพราะแรงมือของเขา

            ไหนจะยอดอกที่ช้ำจนแดงนั่นอีก ... ลู่หานไม่แม้แต่จะขยับกาย เอาแต่นอนร้องไห้ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น

            “ลุกขึ้นมาแต่งตัวซะ ฉันจะออกไปแล้ว”

            “ลู่หาน...”

            เหมือนจะโดนเมินใส่จริงๆแล้ว เมื่อเหลือบมองเวลาก็พบว่าตอนนี้เขาหายตัวจากงานมาหลายชั่วโมงแล้ว เห็นทีคงต้องทิ้งลู่หานไว้ก่อนแล้วเย็นนี้ค่อยกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก็ได้